Toen mijn grootmoeder haar laatste dag op aarde beleefde, begreep ik waarom mijn grootvader—die al jaren eerder was overleden—de afgelopen zes maanden zo dichtbij was geweest. Aan haar sterfbed nam ik haar handen vast en fluisterde dat het goed was, dat ze dit leven mocht loslaten. Pepe stond op haar te wachten. Dat wist ik, zonder enige twijfel. Hij was er om haar naar de overkant te begeleiden, en ik wist dat ik de brug kon zijn tussen hier en daar.
Ik vertelde haar dat ze niet bang hoefde te zijn, dat ze naar een mooie plek zou gaan, terug naar haar man. Die woorden kwamen als vanzelf en waren geen ‘mooie praatjes’ om haar gerust te stellen. Het was een diep weten, een zekerheid die verder ging dan woorden: meme mocht gaan, pepe was daar om haar op te vangen, en wij zouden hier onze weg wel vinden. En zo gebeurde het. Enkele uren later overleed mijn grootmoeder, in volledige rust. Mijn moeder is tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik er toen was. Voor velen blijft de dood iets ongrijpbaars, iets waar we liever niet te dicht bij komen. Maar voor mij voelde het als thuiskomen—hoe vreemd dat ook mag klinken. Pepe was dichtbij, en ik was de brug. De brug tussen meme en hem. De brug tussen mijn moeder, mijn dochter en haar. De brug tussen de verpleegkundige en de stervende. Ik verbond alle werelden, ik voelde de connectie tussen hier en de overkant. Later begreep ik dat dit niet enkel iets was wat ik in mijn familie ervoer, maar ook in mijn werk als verpleegkundige. Aan het sterfbed van patiënten voelde ik het naderen van de dood, los van de uiterlijke tekenen. Ik wist wanneer iemand van de overkant hen kwam ophalen—subtiele gewaarwordingen, nauwelijks waarneembaar, maar diep voelbaar. Eerst twijfelde ik aan mezelf. Ik was immers wetenschappelijk opgeleid, met een stevige rationele basis. Maar keer op keer bleek mijn intuïtie te kloppen. En zo leerde ik vertrouwen op dat wat niet tastbaar is, maar des te krachtiger aanwezig. Het is deze innerlijke roeping die mij doet weten: dit is mijn levensmissie. Ik ben hier om de brug te zijn, voor iedereen die aan het einde van dit leven is gekomen. Om de ziel zachtjes te begeleiden naar de overkant.Hoe verloopt dit traject:
Ik richt me in dit traject op de laatste dagen en weken van het leven, met een hoge bezoekfrequentie. Jij (of je naaste) bevindt je in de terminale fase, of deze nadert snel. In deze intense periode ben ik er als een vertrouwd deel van het geheel, met dagelijks 1 of meerdere huisbezoeken. Zo kunnen jouw naasten even op adem komen, terwijl jij niet alleen bent. Wanneer je voor dit traject kiest, word je door mij gekoesterd—helemaal zoals je bent, in al jouw facetten. Mijn ervaring als palliatief verpleegkundige helpt me te begrijpen wat je mag verwachten in deze laatste fase en wat er nog komen kan. Ik heb niet alleen oog voor jouw fysieke noden en pijn, maar ook voor de diepere lagen: je emotionele en spirituele beleving. Mijn doel is dat jij voelt dat alles mag afronden, dat het goed is, dat het mooi is geweest. Samen maken we ruimte om het verleden een plek te geven en het heden ten volle te omarmen. Zodat je in alle rust en vertrouwen de overgang kunt maken—naar wat er ook mag zijn, volgens jouw eigen geloof en beleving. Dit is een intensieve begeleiding van max. 7 dagen na elkaar. Deze begeleiding doe ik enkel in de regio van max. 20km rond Brakel (Nederlandstalig gebied).