Toen mijn grootmoeder haar laatste dag op aarde beleefde, begreep ik waarom mijn grootvader—die al jaren eerder was overleden—de afgelopen zes maanden zo dichtbij was geweest. Aan haar sterfbed nam ik haar handen vast en fluisterde dat het goed was, dat ze dit leven mocht loslaten. Pepe stond op haar te wachten. Dat wist ik, zonder enige twijfel. Hij was er om haar naar de overkant te begeleiden, en ik wist dat ik de brug kon zijn tussen hier en daar.
Ik vertelde haar dat ze niet bang hoefde te zijn, dat ze naar een mooie plek zou gaan, terug naar haar man. Die woorden kwamen als vanzelf en waren geen ‘mooie praatjes’ om haar gerust te stellen. Het was een diep weten, een zekerheid die verder ging dan woorden: meme mocht gaan, pepe was daar om haar op te vangen, en wij zouden hier onze weg wel vinden. En zo gebeurde het. Enkele uren later overleed mijn grootmoeder, in volledige rust. Mijn moeder is tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik er toen was. Voor velen blijft de dood iets ongrijpbaars, iets waar we liever niet te dicht bij komen. Maar voor mij voelde het als thuiskomen—hoe vreemd dat ook mag klinken. Pepe was dichtbij, en ik was de brug. De brug tussen meme en hem. De brug tussen mijn moeder, mijn dochter en haar. De brug tussen de verpleegkundige en de stervende. Ik verbond alle werelden, ik voelde de connectie tussen hier en de overkant. Later begreep ik dat dit niet enkel iets was wat ik in mijn familie ervoer, maar ook in mijn werk als verpleegkundige. Aan het sterfbed van patiënten voelde ik het naderen van de dood, los van de uiterlijke tekenen. Ik wist wanneer iemand van de overkant hen kwam ophalen—subtiele gewaarwordingen, nauwelijks waarneembaar, maar diep voelbaar. Eerst twijfelde ik aan mezelf. Ik was immers wetenschappelijk opgeleid, met een stevige rationele basis. Maar keer op keer bleek mijn intuïtie te kloppen. En zo leerde ik vertrouwen op dat wat niet tastbaar is, maar des te krachtiger aanwezig. Het is deze innerlijke roeping die mij doet weten: dit is mijn levensmissie. Ik ben hier om de brug te zijn, voor iedereen die aan het einde van dit leven is gekomen. Om de ziel zachtjes te begeleiden naar de overkant.Stervensbegeleiding met aandacht voor lichaam én ziel
Hoe verloopt deze begeleiding:
In de laatste fase van het leven komt alles samen: herinneringen, relaties, afscheid nemen, maar ook diepe vragen over betekenis, rust en overgave. In deze kwetsbare periode bied ik stervensbegeleiding die rust brengt – met respect voor iemands unieke levensverhaal, overtuigingen en ritme. Mijn begeleiding vertrekt vanuit een stevige basis als verpleegkundige, met kennis van de medische en palliatieve zorg. Tegelijk sta ik naast de ander met een open hart, afgestemd op het spirituele en existentiële luik van het stervensproces. Dit kan gaan over levensvragen, omgaan met angst of lijden, of het vinden van innerlijke vrede. Ik begeleid zowel mensen die net palliatief zijn verklaard – soms nog met weken of maanden voor zich – als zij die zich in de allerlaatste fase bevinden. De begeleiding wordt altijd afgestemd op wat jij of je naasten nodig hebben: een luisterend oor, een gesprek over het levenseinde, begeleiding bij rituelen of gewoon samen in stilte aanwezig zijn. Samen creëren we een ruimte waarin rust, vertrouwen en verbinding kunnen groeien – tot het allerlaatste moment. Praktisch: