Traject ‘Leven tot je sterft’

Toen mijn grootmoeder aan haar laatste dag hier op aarde bezig was, wist ik waarom mijn grootvader – die al enkele jaren eerder was gestorven – zo dicht bij mij was geweest de laatste zes maanden. Aan haar sterfbed nam ik haar handen vast en vertelde haar dat het goed was, dat ze dit leven mocht loslaten. Pepe stond op haar te wachten, dat was voor mij op dat moment kristalhelder. Ik wist dat hij er was om haar naar de overkant te begeleiden en hij wist dat ik de brug kon maken tussen hier en daar.

Ik vertelde mijn grootmoeder dat ze niet bang hoefde te zijn, ze zou naar een mooie plek gaan en terugkeren naar haar man. Achteraf bekeken kwamen die woorden als vanzelf in me op en het waren geen ‘mooie praatjes’. Het was iets wat ik zeker wist: meme mocht dit leven loslaten, pepe stond op haar te wachten en wij zouden hier onze plan wel trekken.

En zo gebeurde het: mijn grootmoeder overleed enkele uren later, in alle rust. Ik weet dat mijn mama zeer dankbaar is dat ik er toen was. Omgaan met de dood is niet evident, dat is zo voor de overgrote meerderheid. Voor mij voelde het als thuiskomen, hoe vreemd dit ook mag klinken. Pepe was dichtbij en ik was de brug. De brug tussen meme en hem. Maar ook de brug tussen mijn mama, mijn dochter en meme. De brug tussen de verpleegkundige en meme. Ik verbond alle partijen. De connectie tussen hier en de overkant.

Later werd me duidelijk dat, wanneer ik goed oplette, ik in mijn job als verpleegkundige kon aanvoelen aan het sterfbed van iemand wanneer de dood naderde, los van de uiterlijke tekenen op het lichaam, en of er iemand was van 'de overkant' om hem of haar te verwelkomen. Het waren telkens zeer subtiele gewaarwordingen, maar ze waren wel voelbaar. Aanvankelijk geloofde ik mezelf niet, tot ik zaken begon op te tellen en de uitkomst altijd dezelfde was: ik had het perfect aangevoeld. Het was en is een van de grootste tegenstrijdigheden die ik bij mezelf ervaar: opgeleid als verpleegkundige met een stevige wetenschappelijke basis toch vertrouwen op het ontastbare van de intuïtie en het weten vanuit de buik.

Dit alles zorgt ervoor dat ik het als mijn levenstaak zie om als een brugfiguur tussen hier en daar te fungeren. Ik wil dit doen voor iedereen die op het einde van dit leven is gekomen: de ziel begeleiden naar de overkant.

Daarom richt ik me in dit traject op de laatste week/dagen van het leven, met een hoge bezoekfrequentie. Jij (of je naaste) bevindt je met andere woorden in de terminale fase of deze is in ieder geval zeer nabij. Ik fungeer dan als deel van het geheel met dagelijks een huisbezoek (max. 60 minuten). Zo kunnen jouw naasten even op adem komen, terwijl er toch iemand bij je is.

Wanneer je in dit traject stapt, zal je worden gekoesterd door mij, in alle aspecten van de persoon die je bent. Vanuit mijn ervaring als palliatief verpleegkundige weet ik wat je mag verwachten als het overlijden nadert en kan ik ook inschatten wat je nog te wachten kan staan. Ik heb niet alleen oog voor jouw fysieke noden en pijn, maar ook voor je emotionele en spirituele pijn. Zodat je het gevoel krijgt dat het is afgerond. Dat het goed en mooi is geweest. Tijd maken om het verleden een plaats te geven en het heden volledig te omarmen, zodat je in alle rust de overgang kan maken naar wat er ook is na dit leven, volgens jou.

Dit is een intensieve begeleiding van max. 7 dagen na elkaar. Deze begeleiding doe ik enkel in de regio van max. 20km rond Brakel (Nederlandstalig gebied).