Ellen Lanckman

Mijn verhaal

Ik ben Ellen en op mijn veertigste besloot ik mijn leven om te gooien en terug te studeren. Toen ik aan de opleiding verpleegkunde begon, vanuit een drang die ik tot op vandaag nog steeds niet kan verklaren, viel ik al in het eerste jaar als een blok voor de palliatieve zorg, niet alleen mede dankzij een zeer enthousiaste en gedreven docent, maar vanuit het gevoel dat dit mijn levensmissie is, hoe vreemd dit ook mag klinken. Ik heb er dan ook alles aan gedaan om niet alleen de vierjarige opleiding, in combinatie met mijn gezin, succesvol af te ronden, maar ook om zoveel mogelijk ervaring op te doen in het palliatieve werkveld. Na het behalen van mijn diploma kon ik terecht als palliatief verpleegkundige in een ziekenhuis en daarna in een WZC. Ik werk trouwens nog steeds deeltijds als verpleegkundige.

Ik ben het dus gewend om aan de rand van het leven te werken. Een plaats die voor mij voelt als het thuiskomen van mijn ziel, degene die ik echt ben. Alleen daar kan ik ten volle zijn wie ik ben. Het valt niet te verklaren, maar ik voel het tot in het diepste van mezelf.

Vanuit dat zeer intense gevoel en vanuit mijn ervaring in het palliatieve werkveld heb ik ervoor gekozen om ook als afscheidsdoula aan de slag te gaan. Een metgezel die je ondersteunt in de laatste fase van het leven en daarna. Ik wil op die manier mensen begeleiden en ondersteunen die ervoor kiezen thuis te overlijden, in alle intimiteit en vertrouwdheid van het eigen gezin en naasten. Niet alleen omdat er veel meer mensen thuis overlijden dan in een ziekenhuis of een WZC en er heel wat vragen en onzekerheden zijn op die momenten, maar ook om te tonen dat een natuurlijk overlijden, een proces dat kan gaan van enkele uren tot enkele dagen, geen lijdensweg hoeft te zijn. Wie goed wordt begeleid in dit proces, ervaart geen pijn en beseft dat het sterven een onderdeel van het leven is.

Bovendien rust er, jammer genoeg, nog steeds een taboe op de dood. Veel mensen durven het woord ‘dood’ nauwelijks in de mond te nemen. Terwijl net dat het enige is wat we zeker weten: we gaan uiteindelijk allemaal dood. Dat proces hoeft niet weggestopt worden, integendeel. Ook in de overgang van leven naar dood zit ontzettend veel schoonheid. Ook in een palliatieve situatie kan er nog hoop zijn. Hoop is immers een scheurtje in de realiteit.

Op die manier wil ik er voor je zijn, om samen op zoek te gaan naar die hoop en schoonheid, daar op de rand van het leven. Zodat de omwenteling van hier naar daar zo sereen en liefdevol mogelijk mag verlopen. Een luisterend oor, zachte handen en vooral kennis en ervaring. Iemand die jouw verdriet in de ogen kijkt en omhelst om samen zachter te worden. Met aandacht voor wie je echt bent, op lichamelijk, emotioneel, sociaal en spiritueel vlak.