Ellen Lanckman

Mijn verhaal

Ik ben Ellen en samen met mijn man en dochter woon ik in het hart van de Vlaamse Ardennen, met zicht op een bos en wilde dieren. We zijn verknocht aan de natuur, kweken onze eigen groenten en hebben naast een hond en enkele katten ook nog kippen en konijnen. Samen zetten we ons in om zoveel mogelijk zachtheid te brengen in dit leven en hopelijk ook de wereld.

Op mijn veertigste besloot ik mijn leven om te gooien en terug te studeren. Toen ik aan de opleiding verpleegkunde begon, viel ik al in het eerste jaar als een blok voor de palliatieve zorg, niet alleen mede dankzij een zeer enthousiaste en gedreven docent, maar vanuit het gevoel dat dit mijn levensmissie is. Ik heb er dan ook alles aan gedaan om niet alleen de vierjarige opleiding, in combinatie met mijn gezin, succesvol af te ronden, maar ook om zoveel mogelijk ervaring op te doen in het palliatieve werkveld. Na het behalen van mijn diploma kon ik terecht als palliatief verpleegkundige in een ziekenhuis en daarna in een WZC. Ik werk trouwens nog steeds deeltijds als verpleegkundige.

Ik ben het dus gewend om aan de rand van het leven te werken. Een plaats die voor mij voelt als het thuiskomen van mijn ziel, degene die ik echt ben. Alleen daar kan ik ten volle zijn wie ik ben. Het valt niet te verklaren, maar ik voel het tot in het diepste van mezelf.

Vanuit dat zeer intense gevoel en vanuit mijn ervaring in het palliatieve werkveld heb ik ervoor gekozen om ook als afscheidsdoula aan de slag te gaan. Een metgezel die je begeleidt in de laatste fase van dit leven naar het volgende. Ik wil op die manier mensen begeleiden en ondersteunen die ervoor kiezen thuis te overlijden, in alle intimiteit en vertrouwdheid van het eigen gezin en naasten. Niet alleen omdat er veel meer mensen thuis overlijden dan in een ziekenhuis of een WZC en er heel wat vragen en onzekerheden zijn op die momenten, maar ook om te tonen dat een natuurlijk overlijden, een proces dat kan gaan van enkele uren tot enkele dagen, geen lijdensweg hoeft te zijn. Wie goed wordt begeleid in dit proces, ervaart geen pijn en beseft dat het sterven een onderdeel van het leven is.

Bovendien rust er, jammer genoeg, nog steeds een taboe op de dood. Veel mensen durven het woord ‘dood’ nauwelijks in de mond te nemen. Terwijl net dat het enige is wat we zeker weten: we gaan uiteindelijk allemaal dood. Dat proces hoeft niet weggestopt worden, integendeel. Ook in de overgang van leven naar dood zit ontzettend veel schoonheid. Ook in een palliatieve situatie kan er nog hoop zijn. Hoop is immers een scheurtje in de realiteit.

Los daarvan ben ik ook net zoals iedereen iemand die al de nodige verlieservaringen heeft gekend, niet alleen door het overlijden van familieleden, maar ook door het verlies van mijn eigen gezondheid. Het is nog niet eens zo lang geleden dat ik door een ongeval mijn geliefde job op de palliatieve eenheid moest vaarwel zeggen. Het besef dat een rouwproces eigenlijk geen proces is, maar een onlosmakelijk onderdeel van het leven, bracht me naar de opleiding rouw- en verliesdeskundige, waar het onderwerp op een systemische en energetische manier werd bekeken. Tijdens die opleiding ging ik aan de slag met mijn eigen rouwverhaal en sedertdien zet ik me in om mensen te ondersteunen die te maken kregen met verlies.

Op die manier wil ik er voor iemand zijn, om samen op zoek te gaan naar die hoop en schoonheid, op de rand van het leven en daar voorbij. Zodat de omwenteling van hier naar daar zo sereen en liefdevol mogelijk mag verlopen. Een luisterend oor, zachte handen en vooral kennis en ervaring. Iemand die jouw verdriet in de ogen kijkt en omhelst om samen zachter te worden. Zodat je verder dan de dood en verdriet kan leren kijken: een vergezicht voorbij verlies.